Errealitate etsigarri horretan jaioa da koadro hori eta bere xedea da gorazarre egitea norberaren printzipioak defendatzera ausartu direnei, nahiz eta jakin indarkeria izango dela azken uneraino erantzun bakarra. Ba al du gizakiak gehiago ematerik? Ez al da hori maitasun ekintza bat? Eta egintza horretan, ba al dezake lurreko zerbaitek edo gauza fisiko batek goragoko maila batera igo? Frantxi Lopez de Landatxe, KMko zuzendari izan denak urtarril arte, eta erakusketaren sustatzailea denak, hauxe zioen: “Done Sebastian ikusita gehien harritu ninduena da obraren egikera, zer nolako dedikazioa eta zer nolako lana erakusten duen; baina, batik bat, pinturaren indarra, diziplina artistiko gisa, izugarria da, modu gordinean adierazteko obra horrek duen garaikidetasuna. Gero datoz kontakizunaren xehetasunak. Koadro horrek mistikoengana eramaten nau. Estasiaren ikusmen horrek kezkatzen nau,  niarekin zerikusirik ez duen arrazoi justu batengatik edo ezarritako batengatik bizia eman edo galdu izanaren sentsazioaren produktu bat, agian?

Erakusketan beste ole txiki bat dago bere amaren irudiarekin, amari eskaini baitio erakusketa.

Javier Arambururen izenak (1966) ilustrazioaren eta diseinu grafikoaren mundura garamatza. Diseinatzaile modura egin duen ibilbidea jarraitu dutenek diote joera aldakorra izan duela, beti desberdina baina beti zehatza. Pintore gisa, Aramburuk, marrazkigintzaren eta pinturaren printzipioen alde egiten du, ondare galkorra uzten tematutako garai honetan ere. Bere obrarekin bakarrik egiten du hori, eta ez du hari buruz ezer adierazten: “Historiak erakusten digu, zerbait adieraztekotan, obra berak adierazi behar duela eta ez obraren egileak”, dio Aramburuk. Erakusketa horren komisarioak, Alvaro Machinbarrenak dio atsegin handiz lagundu duela erakusketa hori prestatzen, benetan miresten duen artista baten lana erakustea posible izan delako.

Informazio gehiago, hemen: http://www.javieraramburu.es