Kontzertu berezia zen, arrazoi askorengatik, eta ez zuen hutsik egin. Marc Gill eta Belly Hernandez taldekide historikoen haustura sentimentalaren ostean, Dorian errepidera itzuli zen. Besapean lan berria zuela egin zuen, ‘Futuro imposibles’, estudioko bere zortzigarren albuma.

Hamar kantu gordin dira, eta biluztasun osoan erakusten dute zauri pertsonalek eta haien sendabideak taldean utzitako arrastoa, baina, beste ezeren gainetik, egiten dakien onenaren laburpena ere badira: soinu sintetikoetan bildutako pop-rock kantu ederrak, azken hamarkadetan gaztelaniazko musika independenteak eskaini duen onenaren paradigma.

Kontzertua Victoria Eugenia antzoki bete eta entregatu batekin hasi zen. Ikusleen artean, Donostian bizi den Loquillo abeslaria. ‘Futuro imposibles’-en ardatza osatzen duten kantuetako batzuk jo zituzten, hala nola ‘Algo especial’ eta ‘Lo que recuerdo de ti’. Azken abesti horretan emozioak gainezka egin zion Gilli, nahiz eta eszenatokietan esperientzia luzea duen abeslaria izan.  “Gaur gauean sabaiko margo horiek nork margotu zituen begiratuko duen friki horietako bat naiz”, esan zuen Donostiako antzokia apaintzen duten freskoei erreferentzia eginez.

Lan berriko abestiak Dorianen ereserki klasikoekin tartekatu ziren, hala nola, ‘Paraísos’, ‘Energía rara’ edo ‘Materia oscura’, eta kontzertuaren amaierarako erreserbatuta geratu zen. Tartean, emozioak goia jo zuen ‘Por ti’ abestiarekin, Belly oholtza gainean abesten lehen aldiz ikusteko aukera eman zuen abesti konfesionala. Ikusleek, espero zen bezala, gutxi iraun zuten beren eserlekuetan, eta kontzertuak iraun zuen ordu eta erdian altxatu ziren dantza eta kantuan aritzeko.

Dorian bueltan da. Albiste ona da.